"By Wednesday it will be over..."

"...the Democrats want to end this", aldus Tim Russert, de 'number one pundit' (politiek commentator, vgl. Ferry Mingelen) afgelopen woensdagavond aan de bar van het Palace Hotel in NYC. Ik vroeg hem of komende zaterdag, wanneer er over het lot van Michigan en Florida beslist wordt, nog een verschil kan maken, waarop hij antwoorde dat zelfs als het besluit morgen in het voordeel van Clinton uitvalt, Barack Obama aanstaande woensdag alsnog wordt gepresenteerd als de 'Democratic Nominee'.

Hoe kwam ik in gesprek met een van de bekendste TV-persoonlijkheden van Amerika?  Afgelopen woensdag was de derde bijeenkomst van de Radio City Speaker Series waarin prominente politici met elkaar in debat gaan of een monoloog afsteken (bijv. Al Gore en Bill Clinton). Els, die twee maanden in NY werkt, had ons op het debat tussen John Edwards en Rudy Giuliani onder leiding van Tim Russert gewezen. Voor de heren een mooie manier om geld te verdienen na een mislukte gooi naar het presidentschap, voor ons een kans om twee bekende politici in levende lijve te zien en een voorproefje te krijgen van de aankomende verkiezingen.

Het decor van deze clash was de indrukwekkende Radio City Music Hall, waar een avond eerder nog 'Sex and the City' in premiere was gegaan. Omdat de zaal niet helemaal gevuld was kregen we een gratis upgrade van het derde (!!!) balkon naar een van de eerste twintig rijen. Het debat was geweldig: twee getalenteerde mannen met veel linkse en rechtse retoriek. Het publiek liet zich continu gelden middels luid applaus, geboe of gejuich. Het debat gaf een inkijkje in de tactieken van beide politieke partijen: de Republikeinen gaan  verdeel en heers spelen door de verschillen tussen Clinton en Obama te benadrukken (bijv. McCain is voor een Gas-tax, Clinton eveneens, maar Obama niet). Aan de andere kant hamerde John Edwards continu over McCain als Bush III, een vergelijking die aardig klopt m.b.t. zijn Irak en economisch beleid, maar spaak loopt op andere fronten. Kortom, het beloven interessante maanden te worden.

Na afloop van het debat zochten Els, Joke en ik een bar in de buurt van onze bushalte om de avond af te sluiten; we kwamen uit in het Palace Hotel. Halverwege ons eerste biertje liep Tim Russert binnen, een politiek analist met een flinke dosis politieke invloed. Toen hij na Obama's overwinning in North-Carolina verklaarde "we now know who the democratic nominee is going to be [Obama]", reageerde het Clinton kamp teleurgesteld en woest. De Clintons weten als geen ander dat Russert het vaak bij het juiste eind heeft, in maart 1992 verklaarde hij bijv. de overwinning voor Bill Clinton (i.t.t. de bewering van Hillary afgelopen week dat het in juni pas een gelopen race was). Een invloedrijke man dus, wiens oordeel zwaar weegt in politiek Amerika.

Na enig overleg durfde ik het aan om hem te benaderen. Na het bestellen van drankjes sprak ik hem aan, een beetje verlegen, maar ik had zijn aandacht. Kort spraken we over de avond, waarvan hij hoopte dat de verschillen tussen de Republikeinen en Democraten goed naar voren waren gekomen. Langzaam probeerde ik het gesprek naar de actualiteit te brengen, maar ik werd onderbroken toen hij over zijn reizen in Nederland begon. Uiteindelijk stelde ik hem "de vraag": wie wordt de democratische kandidaat en hoe moeizaam gaat zijn/haar verkiezing nog worden? Waarop Russert mij toevertrouwde "by Wednesday it will all be over, the Democrats want to end this...the superdelegates will move to him [Obama!] on Tuesday evening and Wednesday morning." De vraag die weken door ons hoofd spookte was nu persoonlijk beantwoord door Amerika's meest gerespecteerde 'pundit'. Uiteraard liep het gesprek af met het zetten van zijn handtekening op onze entreekaartjes. Op weg naar zijn hotelkamer groette hij ons met een saluut; "the Dutch, goodnight".

SHOPPEN!!!

Na een gekke twee maanden (kort samengevat: overlijden Opa de Bakker, verhuizing van Joke d'r Lab, deadlines van Arnout's colleges en bezoek van Marjolijn, Menno, Hedwig, Ajolt, Cindy en Sara) waren we toe aan wat ontspanning. En wat doe je dan als echte New Yorker? Precies, SHOPPEN!!! Samen met Sonja (collega van Joke) zijn we op een prachtige zaterdag de stad ingetrokken om ons geld over de balk te smijten. Het toeristische South Street Seaport bleek een perfecte plek om te beginnen. Alle grote winkelketens zijn er op loopafstand van elkaar te vinden en het is een van de weinige voetgangersgebieden in New York met, jawel, enkele terrasjes. Bijna Europese gezelligheid dus. We konden het dan ook niet laten om eerst een terras op te duiken voor een hapje en drankje. Deze stevige bodem kwam goed van pas voor ons urenlange bezoek aan meerdere kledingwinkels, dat uiteraard weer op het terras werd afgesloten.

Joke en Sonja in South Street Seaport

Maar daar hield de dag nog niet op. Aangezien we sinds onze aankomst in de Verenigde Staten amper tijd hebben gehad om te shoppen (we liepen nog steeds op onze vier jaar oude sneekers) moest er flink worden ingeslagen nu we de kans hadden. We verplaatsten ons naar SoHo, een van de leukste stukken van de stad, waar we na een pitstop bij de Starbucks weer aan het winkelen sloegen. Rond etenstijd zaten we er allemaal flink doorheen; we zijn zeker geen natuurtalenten wat shoppen betreft. We hebben vervolgens een goed Italiaans restaurant opgezocht om op een goede afloop van de dag en een drukke periode te proosten. De wijn was uitstekend, alhoewel het dan altijd schrikken is als je dezelfde wijn voor 1/6 van de restaurantprijs in de winkel tegenkomt...), het eten heerlijk en het uitzicht op het Empire Sate Building in de verte een mooie herinnering aan waar we ons bevonden...

Eten in the Village met in de verte het Empire State Builidng

Kortom, een heerlijke dag in the City!

Let's go Mets go!

April is alweer een tijdje onderweg, sterker nog, het is al mei! Dat betekent dat het baseballseizoen alweer een maand onderweg is: de hoogste tijd dus om weer eens naar een wedstrijd te gaan.

Hoewel we natuurlijk eigenlijk Yankees-fans zijn (The Bronx! Woohoo!!) zijn we wat teams aanmoedigen betreft vrij flexibel (zie weblog oktober: moeiteloos werd er overgeschakeld van Yankees naar aartsvijand Red Sox, tot groot onbegrip van Arnout's professor). Dus toen Menno en Marjolijn hier een week geleden waren en graag naar de Mets wilden: geen probleem. Baseball is baseball, ja toch? (was het met voetbal maar zo simpel, dan was het bij ons thuis een stuk gezelliger tijdens de klassiekers ;)

klaar voor een dagje Shea Stadium!


Net als de Yankees is dit voor de Mets het laatste seizoen in hun oude stadion, en verrijst er een nieuw stadion pal naast het oude. We moesten het dus nog even met de oude meuk doen, en de plaatsen die volgens de meneer in de Mets-winkel de 'best available seats' waren, bleken helemaal bovenin het stadion te zijn. Een schitterend uitzicht op Manhattan, dat wel, maar erg winderig... Dat mocht de pret niet drukken: Menno had echte major league-brand kauwgom bij waar we lekker op konden knauwen (net als de spelers, hoera), en samen met Arnout schafte hij gelijk ook maar een Mets-petje aan, en een Budweiser in een Shea-stadium memorial flesje. En om de dag compleet te maken wonnen ze nog ook!

een beetje hoog...

maar dan heb je ook wat!

kauwgom kauwen om warm te blijven

De volgende keer gaan we maar weer eens naar een Yankees-game, anders zijn we helemaal niet meer geloofwaardig als fans natuurlijk...