The city that doesn't sleep

Nu Arnout voor een paar weken in Nederland is om archiefonderzoek te doen, denken veel mensen dat ik me verveel en/of eenzaam ben. En hoewel ik hem uiteraard heel erg mis, zijn jullie toch een paar details vergeten: ik ben postdoc, en ik woon in New York.

Naast de hele berg werk die uiteraard op me lag te wachten stond er weer vanalles op het programma deze week: mijn eerste mani/pedi gehaald samen met Els (erg SATC!), weer een paar leuke nieuwe restaurantjes en barretjes leren kennen, woensdagavond voetbalavond (met elke week weer meer blauwe plekken, argh), de wekelijkse filmavond met Harry en Sonja. En natuurlijk: de kwartfinale Nederland-Rusland vorige week zaterdag. We weten inmiddels allemaal hoe dat is afgelopen, maar ondanks de verschrikkelijk saaie wedstrijd was het wel erg bijzonder om in een sportsbar te kijken met al mijn mede-Hollandse New Yorkers. De eigenaar van de bar dacht handig te profiteren van de Oranje-gekte en liet ons gewoon 5 dollar entree betalen! Gelukkig kreeg hij een koekje van eigen deeg: hij had het Nederlandse bierverbruik totaal verkeerd ingeschat, met als gevolg dat al na de eerste helft alle Heineken op was, en hij bleef zitten met de light-variant (hier in de US erg populair maar voor Nederlanders natuurlijk vloeken in de kerk).
Aangezien Arnout het fototoestel nodig heeft in het archief helaas geen foto's, maar voor het idee hier een filmpje dat eerder die week tijdens Nederland-Italie in dezelfde bar is opgenomen:

http://www.youtube.com/watch?v=LaUnxbsMKng


Wat ik verder ook geleerd heb deze week:
1) je handrem kan blokkeren als je een tijdje niet met de auto hebt gereden (maar dat betekent niet noodzakelijk dat je wielen eraf gaan vallen)
2) een airco is erg handig als er weer een weekend lang 90/90 op het programma staat (>90 graden Fahrenheit, >90% luchtvochtigheid, pfff)
3) Duitsers zijn onuitstaanbaar tijdens een EK, vooral als ze zichzelf naar de finale hebben gezwijnd (Vamos Espana!)
4) tandenstokers zijn de duivel!!! gooi ze asjeblieft gauw weg en ga flossen voordat je hele tandvlees naar God is (vrije vertaling van mijn nieuwe tandarts)

Oh ja, de tandarts, daar had ik een follow-up over beloofd. Helaas niet zo spectaculair als bij de dokter, maar toch best bijzonder: eerst een rontgenfoto van je hele hoofd, vervolgens nog 8 op verschillende plaatsen van mijn gebit... ik geef nu nog licht, geen wonder dat ze zeker wilden weten of ik echt niet "prenatal" was. Verder dezelfde opzet (pre-onderzoekshokjes waar de assistente je voorbereid, hokje waar de tandarts je behandeld) alleen minder privacy: alle deuren staan open en iedereen loopt in en uit, en soms moet de tandarts even ergens anders komen kijken waardoor je regelmatig voor gek ligt te liggen met een stofzuigertje in je mond en een servetje onder je kin tegen het kwijlen. Maar wederom prima vent, aardig en kundig en vooral mijn redder van de tandenstoker-mafia (hij viel bijna flauw toen ik zei dat mijn vorige tandarts mij had geleerd om maar zo hard mogelijk mijn tandvlees te masseren, en dat het bloeden vanzelf na een paar keer over gaat). En bij het weggaan kreeg ik een leuke goodie-bag met een tandenborstel, flossdraad, dingetjes waar je je de flosdraad mee door de ruimte bovenaan je tanden kunt steken (handig voor alle ex-beugeldragers met van die gare ijzerdraad achter hun tanden), en een mini-borsteltje "voor in je handtas, klein en compact en zo kan je het gelijk weghalen als er iets tussen je tanden zit". Kortom, ik was weer eens in een real-life commercial tercht gekomen, gesponsord door Johnson&Johnson, Oral-B en GUM. Zucht, ze leren het hier ook nooit...

Sex and the City

Eindelijk was het dan zover, het moment waar heel vrouwelijk NYC op zat te wachten: de release van de Sex and the City-film! Aangezien ik en mijn (vrouwelijke) collega's nu ook tot die groep behoren moesten we daar natuurlijk heen! Samen met Els (die tenminste echt in Manhattan woont) hadden we de maandagavond uitgekozen, de vierde avond dat de film in de bioscoop draaide. Het openingsweekend hadden we dus al gehad, maar Elena (nieuwe Italiaanse aio op het lab en een groot fan) wilde voor de zekerheid toch alvast kaartjes online kopen. En dat was maar goed ook: de zaal was compleet uitverkocht, en was tot de nok toe gevuld met Upper West Side vrouwen, geweldig! In totaal telden we ook nog 5 dappere mannen in de zaal die waarschijnlijk onder bedreiging door hun vriendin waren meegesleept en er dus ook niet al te happy uitzagen... De film was gelukkig precies zoals we hadden verwacht: gewoon een 2h20min durende aflevering van SATC, helemaal prima!



De volgende dag stond er alweer een nieuwe clash met de Amerikaanse cultuur op het programma: de jaarlijkse Graduate Reception van Albert Einstein College of Medicine in de Glen Island Harbour Club. Sonja en ik waren door Elena meegevraagd onder het mom: gewoon een gezellig avondje drinken en dansen (we kenden op zich niemand die zijn PhD dit jaar had gehaald). De dag van tevoren kwamen we er pas achter dat het de bedoeling was dat we in cocktail- dan wel galajurk moesten verschijnen! Tsja en dat had niet echt prioriteit in mijn koffer afgelopen september... nog zo goed mogelijk mijn best gedaan met een rokje en een topje (niettemin was ik geweldig underdressed), en Sonja had gelukkig net een jurk voor een bruiloft gekocht. We zagen er dus netjes uit in de voor Europa gangbare kleuren (zwart, bruin, blauw of rood). Maar dat kon allemaal niet op tegen de smaak in jurken van de Amerikanen: glimmende Tsjernobylkleuren en glitter all over the place. Hier is het dus helemaal oke als je in gouden jurk plus goudkleurige schoenen verschijnt. We voelden ons net alsof we in een highschool prom film terecht waren gekomen...


Sonja, Elena en ik


de sjieke Glen Island Harbour Club

Dus als je nog eens in Amerika bent om te shoppen, en je denkt: wie draagt deze kleuren in Godsnaam? Juist.