De bunny hill

Je zou het niet zeggen als je in NYC rondloopt, of over de Cross Bronx of de Turnpike rijdt, maar we wonen hier niet zover van de meest prachtige natuur vandaan. Een half uur tot uur richting het noorden of westen rijden en het wordt zelfs erg bergachtig. En bergen + sneeuw betekent voor de meeste mensen: wintersport! Op anderhalf tot 2,5 uur rijden liggen diverse skigebieden in New York, New Jersey en Pennsylvania. Tsja, en als het dan relatief op een steenworp afstand van je huis ligt, dan moet je het ook maar een keer proberen dachten wij. Joke: nul uur ervaring. Arnout: heeft ooit als kleine Arnout gelanglauft en heeft wel eens op een snowboard gestaan in SnowWorld. Op naar de bunny hill dus voor een lesje skieen voor beginners.

Veel van onze vrienden en collega's zijn ervaren skieers dan wel snowboarders, en waren ons al 2 jaar lang aan het pushen om eens een keer mee te gaan. Maarja, leuk als jij de enige bent die het nog niet kan... gelukkig hadden ze daar een mooie oplossing voor bedacht. En zaterdag 13 februari was het dan zover!

Met een groep van 6 personen en 2 auto's gingen we om 7 uur 's ochtends op weg naar Mountain Creek, een klein skigebied in het noordwesten van New Jersey en ongeveer anderhalf uur rijden. De rest van de groep (Sonja, haar vriend Martin, en Maaike en Chris, twee Nederlanders die tijdelijk hier bij Einstein werken) had besloten dat ze ons gezelschap gingen houden op de bunny hill door precies het tegenovergestelde te gaan leren wat ze nog niet konden: Martin, Sonja en Chris zijn snowboarders en wilden graag leren skieeen, en Maaike kan al heel goed skieeen en ging dus leren snowboarden.


omkleden: onze warmste kleren bij elkaar geraapt en skibroeken geleend van Harry. Check het jaren '80 groen.


Arnout is alvast droog aan het oefenen

We hadden een pakket gekocht waar materiaalhuur, anderhalf uur les en toegang tot de laagste piste voor de hele dag bij inbegrepen zat. Voor onze groep van vijf hadden we 1 leraar, Mike, dus dat was erg luxe. Mike was erg blij met ons want binnen een uur had iedereen al zoveel vooruitgang geboekt dat hij al met ons de lage piste op wilde (normaal gebeurt dat pas bij de 2e of 3e les). Op de foto (zie onder) ziet het er niet eens zo steil uit, maar dat verandert als je bovenaan staat... waah! Chris, Sonja en Arnout bleken natuurtalenten en skieden zo naar beneden. Martin had wat balansproblemen maar stortte zich ook naar beneden en viel dan gewoon vijf keer. Ik begon ook vol goede moed aan de afdaling (beetje hoogtevrees...) maar heb uiteraard weer een of andere unieke afwijking... als ik een bocht naar rechts maak zijn mijn skies in een punt, zoals het hoort, maar naar links willen ze alleen parallel (Mike: oh dit is echt raar, dit heb ik nog nooit gezien. Zucht.). Probleem is dat je veel te veel snelheid maakt als je skies parallel zijn, dus dat was even eng. Maar onder invloed van adrenaline kwam ik toch beneden (en zonder te vallen!).
En toen wilde iedereen nog een keer... ik was ondertussen gaan nadenken over hoe ik het beter kon doen, nooit een goed idee. En na een hele ochtend was ik ook wel moe. Ik kreeg mijn snelheid maar niet onder controle en vond het nu ook wel een beetje eng. Maar goed, na een half uur, drie keer vallen en met Mike als personal coach was ik wederom beneden. Tijd voor een break!


the gang: Martin, ik, skileraar Mike, Sonja, Chris, Maaike en Arnout


lunch!

Tijdens de lunch bedacht ik me dat ik echt niet meer die piste op zou gaan voordat ik de bocht naar links onder controle had. Dus samen met Arnout weer naar de bunny hill om te oefenen, en na een uur had ik het eindelijk door! Dus weer de piste op, en dit keer was het al zoveel leuker dan voor de lunch dat ik nu wel wilde overwegen om hierna nog een keer te gaan skieen! Ik was nog steeds significant trager dan de rest (vandaar dat er zoveel foto's van mij zijn ;) maar dat was dan maar pech. Na drie keer naar beneden was het wel weer mooi en ben ik met Chris en Maaike de 5km schaatsten gaan kijken, terwijl Arnout, Sonja en Martin zich nog een paar keer van de heuvel afstortten. Het was supergezellig, en iedereen vond het zo geslaagd dat we volgende week weer gaan, dit keer naar Camelback in Pennsylvania.


de skilift: altijd spannend of en hoe je eruit komt... (er waren wat Bridget Jones-achtige taferelen)


daar ben ik dan, eindelijk...



Arnout moest volgens Mike maar in 1 keer doorskieen naar Vancouver...


best OK toch, voor de eerste keer?

Feest op Schiphol

Zoetermeer, 25 december 2009, 23:45. Arnout en Joke zijn even in NL tijdens de kerstdagen voor wat family time. Ze hebben net een zeven-gangen diner achter de kiezen, voortreffelijk in elkaar gedraaid en geregeld door Hedwig en James. Arnout surft nog even wat op internet voor het slapen gaan. Arnout: "Hee, ik lees hier dat er een aanslag is verijdeld op de Northwest Airlines vlucht van Amsterdam naar Detroit. Precies dezelfde vlucht die wij 30 december ook hebben." Joke: "Mooi, dan is de kans dat het nog een keer gebeurd op dezelfde vlucht vast heel klein nu. Slaap lekker."

De rest van de week hebben we moedig de stroom aan flauwe grappen doorstaan (kijk maar uit he dat je niet naast een Nigeriaan zit, en let op wat je eet, want als je langer dan een uur op de WC zit bellen ze de politie) en was het inmiddels bekend dat er verscherpte veiligheidsmaatregelen zouden zijn. Vroeg op dus de 30e (onze vlucht zou om 10:20 vertrekken) zodat we er ruim van tevoren zouden zijn.

Schiphol, 30 december 2009, 7:30, Vertrekhal 2. De vlucht van Amsterdam naar Detroit: cancelled (nou ja hij was niet geannuleerd, maar niet vertrokken uit Nigeria dus verplaatst naar morgen). Aaargh, we willen naar huis! Gelukkig waren we vroeg zodat we omgeboekt konden worden op een rechtstreekse KLM vlucht naar JFK, die pas om 14:00 vertrekt, maar toch een uur eerder in NY is. Met een upgrade naar de Economy Plus zone (meer beenruimte). En van de lieve mevrouw bij de Baggage Drop (zo, jullie zijn er lekker vroeg bij vandaag!) kregen we ook nog de standaard coupons (per persoon 50 euro korting op een volgende vlucht, 10 euro korting in de restaurants, en 5 euro beltegoed), ook al waren we al aan alle kanten gematst. Kijk, dan is terrorisme best leuk!

Het lachen verging ons echter snel toen we om 12:30 bij de gate aan kwamen. Na onszelf 4 uur lang vermaakt te hebben met het museum en werken/lezen in de loungebar hadden we het wel gezien en dachten dan maar vroeg door de security check te gaan. We stuitten echter op een enorme rij en achter het glas zagen we de security nog gezellig met elkaar keuvelen. Omdat vooral Arnout extreem allergisch is voor rijen (en incompetentie) hebben we snel rechtsomkeer gemaakt voor een laatste broodje kroket. Om 13:15 waren we weer terug maar was de rij nog steeds even lang. Aangezien er al wel mensen mondjesmaat door de security druppelden vroegen we ons af wat het probleem precies was. Na een half uur waren we eindelijk bij het eerste mannetje dat je paspoort controleert en mochten we in de "Efteling-rij" die ons uiteindelijk bij het scanapparaat zou brengen. Vanaf hier was ook goed te zien waarom het zo lang duurde: iedereen moest zijn schoenen uit, door het poortje en daarna individueel gefouilleerd door een bewaker. De vertraging zat hem aan de andere kant van de scanner: alle handbagage werd uitgepakt en doorzocht (boek voor boek werd doorgebladerd, dus TIP: doe niet net zoals Arnout 10 boeken in je rugtas) op de band en door hetzelfde mannetje dat ook de scanner bediende. Argh! In de rij was al duidelijk dat dit vliegtuig no way om 14:00 ging vertrekken, en ironisch genoeg konden we tijdens het wachten genieten van Guusje ter Horst die live op CNN uitlegde dat er met de security op Schiphol niks mis is.

Uiteindelijk vertrokken we om 15:30, en aan de omroepberichten van de piloot kon je merken dat die het ook had gehad met de extra security. Elk bericht begon met "Onze excuses voor het ongemak, maar wij hebben opdracht gekregen van de Amerikaanse veiligheidsdiensten zodat (vul in) niet meer is toegestaan." Wat niet meer mag in het vliegtuig: "samenscholen" bij de toiletten (was al verboden bij Amerikaanse luchtvaartmaatschappijen), vanaf een uur voor de landing wordt ingezet mag er niks meer worden geserveerd, en de piloot mag geen informatie meer doorgeven over de plaats van aankomst (dus wat voor weer het is, waar we precies zijn en heen gaan, en bij welke gate we aankomen). Verder staan de schermpjes met vluchtinformatie (hoe hoog we zijn, waar we zijn, hoe koud het is buiten, hoe koud het is op de plaats van aankomst) continue op zwart.

Schijnveiligheid. Het lost niets op, en vliegen wordt er steeds klantonvriendelijker door. Maar zoals Arnout al zei: we hebben geen keus als we af en toe heen en weer willen naar NL. Onze excuses daarom aan iedereen die ons ondanks alles toch nog wil komen opzoeken, we waarderen het enorm!

THEEEEEEE Yankees WIN!

Ik weet nog goed mijn eerste Yankees wedstrijd. Het was zomer 2005, Arnout en ik hadden net een supergave road trip gemaakt door de South en het jaar zonder hem was bijna voorbij, hoera! Het laatste wat we toen gedaan hebben is naar een honkbalwedstrijd gaan in Yankee Stadium in The Bronx: NY Yankees vs. Tampa Bay Devil Rays (uit Florida). De wedstrijd was erg gaaf en superspannend (de Yankees kwamen met 0-8 achter maar wonnen toch nog met 13-8) en na de wedstrijd hebben we T-shirts gekocht als souvenir: Arnout een van zijn favoriete speler (Derek Jeter, hij volgde honkbal al wat langer) en ik had geen idee want zag iedereen die avond voor het eerst. Dus ik dacht: 13 is mijn lievelingsgetal, en mijn familie in Spanje heet Rodriguez. Misschien moet ik dat shirt maar kopen. En de beste man heeft ook wel een paar verdienstelijke homeruns geslagen vanavond, dus het is ook waarschijnlijk wel een redelijke speler.

Wie had toen gedacht dat ik ooit in The Bronx zou wonen en dat ik dat shirt nog wel eens nodig zou hebben? En dat Alex Rodriguez (A-Rod, nummer 13 dus) destijds een van de beste spelers in de League was? Terug in NL zijn we daarna nog vaak naar honkbal gegaan met Marjolijn en Menno, maar we raakten pas echt verslaafd aan het spelletje toen we eenmaal weer hier woonden. Het eerste jaar was even aftasten: we vonden het spel op zich gewoon leuk en het maakte ons niet zoveel uit of we nou naar de Mets, Yankees of Red Sox zaten te kijken (ongelofelijk maar waar). Maar dit jaar zijn we ongemerkt toch echt die-hard fans geworden van ons cluppie uit The Bronx, en zijn we 6 keer naar een wedstrijd geweest (waaronder op onze trouwdag):

18 mei 2009: met Els en Adriaan naar de Yankees vs Minnesota Twins

4 juni 2009: met Laura en Raf naar de Yankees vs Texas Rangers (Laura komt uit Texas, en net zoals alle Amerikanen die niet voor de Yankees zijn HAAT ze de Yankees)

16 juni 2009: samen naar de Yankees vs Washington Nationals (Geert waar ben je nou?)

21 juli 2009: met Mechteld en Fox naar de Yankees vs Baltimore Orioles

8 september 2009: met Niko (onze Duitse summer student) naar de Yankees vs Tampa Bay

En op de valreep aan het einde van het seizoen zijn we nog met Steve naar de Yankees vs Kansas City Royals geweest. Een week later begonnen de playoffs: de Yankees moesten de Minnesota Twins en de Los Angeles Angels verslaan om kampioen te worden van de American League. Allebei sterke teams, die ze op wonderbaarlijke wijze hebben verslagen (sommige spelers waren lichtelijk ingestort dus wij hadden er niet zoveel vertrouwen in, maar goed). En toen stonden ze ineens in de World Series tegenover de kampioen van de National League: de Philadelphia Phillies. Regerend World Series kampioen en in bloedvorm. Maar het ongelofelijke gebeurde: na een week nagelbijten (ze spelen een best-out-of-7) waren ze World Series Champions! En konden we verslaggever John Sterling voor het laatst dit seizoen horen zeggen: "Ballgame over! Yankees win! Theeeeeee Yankees win!"

Nog 5 maanden en dan is het weer april. Zucht...

het nieuwe stadion, dit jaar voor het eerst in gebruik

Enter Sandman: closing pitcher en levende legende Mariano Rivera

New Amsterdam

Het kan in Nederland niemand ontgaan zijn dat er twee weken geleden een Nederlands feestje werd gevierd hier in New York. Dit in tegenstelling tot hier waar het iedereen ontgaan is behalve een handjevol Nederlanders of mensen die er per ongeluk tegenaan liepen. Maakt niet uit, het was een mooi feestje waar we uiteraard bij wilden zijn!

Korte uitleg: op 12 september 1609 ontdekte Henry Hudson, EEN ENGELSMAN, Manhattan. De Nederlanders hebben toen met spiegeltjes en kraaltjes het eiland gekocht van die arme Indianen, toen besloten om daar een fort te bouwen en daarna eerst alle bevers en vervolgens alle Indianen uitgeroeid. Toen hebben DE ENGELSEN Manhattan veroverd op de Nederlanders en er toen vredelievend en in alle pure schoonheid er de geweldige stad NEW YORK gebouwd. Althans, zo ging het volgens de Amerikanen. Dankzij het inmiddels welbekende boek van Russell Shorto (The Island at the Center of the World/Nieuw Amsterdam) is de meer genuanceerde versie nu ook bekend bij het wat grotere publiek: Henry Hudson voer in dienst van de Nederlanders, ze hebben helaas wel wat Indianen over de kling gejaagd maar dat verbleekt uiteraard bij wat de Amerikanen later zelf allemaal hebben uitgespookt (Trail of Tears, anyone?), en de Nederlanders hebben Manhattan daarna weer heroverd en vervolgens verkocht/geruild voor Suriname aan de Engelsen. (de Indianen hebben later trouwens ook wraak genomen op ons en het Museum of the American Indian bovenop Fort Amsterdam gebouwd, ha!)

Anyway, dit jaar was het dus NY400, oftewel 400 jaar geleden dat Manhattan werd ontdekt. En mede dankzij Shorto waren alle activiteiten Nederlands getint. Het hele jaar door waren er al allerlei tentoonstellingen, wandelingen etc., maar de week van 8-13 september was de echte feestweek.

Op dinsdag 8 september was de officiele opening van de NY400 week op de Intrepid (= oud vliegdekship dat aan de westkant van Manhattan ligt weg te roesten). Helaas had iemand bedacht dat dat om half 9 's ochtends moest gebeuren, dus wij om 6 uur ons bed uit... gelukkig werden we getrakteerd op veel bekende mensen die van zeer dichtbij te bewonderen waren (ik had zo Boris Dittrich een elleboogstoot kunnen geven... gemiste kans!).


daar zijn ze, daar zijn ze! Bloomberg (met daar achter Maxima), Willem-Alexander en Hilary Clinton


21 saluutschoten van de HMS Tromp. Op de voorgrond de replica van de Halve Maen.


na Bloomberg en Clinton mocht WimLex ook nog een paar woordjes zeggen, in zijn goedste Engels... Maxima kijkt vertederd toe. De man rechts is blijkbaar staatssecretaris Timmermans.


de Nederlandse Marineband, die maar "Piet Hein" bleef spelen, pfff


... en daar was Hilary weer, op armlengte afstand (wel omringd door 15 gorilla's uiteraard)

De zondag erna (13 september) was het Harbor Day, een dag waarop er allerlei boten in de Hudson zouden varen/racen en er verschillende dingen te doen waren op plaatsen aan het water zoals South Street Seaport, Governors Island (waar de parade/Oerol was) en Battery Park City. Alles was verbonden met gratis veerboten en watertaxi's. Wij waren wederom vroeg opgestaan om eerst naar het Museum of the City of New York te gaan voor de tentoonstelling over Nieuw Amsterdam. Die ging over de tijdsperiode van de ontdekking door Hudson tot het verdrag van Breda (de officiele overdracht van Nieuw-Amsterdam aan de Engelsen), en was erg leuk met een hoge informatiedichtheid. Verder werd het project "Mannahatta" tentoongesteld, een natuurhistorische studie met beelden hoe Manhattan er in de tijd van Hudson uit heeft gezien, ook erg gaaf!


Museum of the City of New York

Eenmaal aangekomen in Downtown Manhattan, waar we de veerboot wilden nemen naar Governor's Island voor het theaterfestival, bleek dat de New Yorkers nog net iets teveel Nederlands bloed hebben: alle veerboten en taxi's zijn gratis, dus daar maken we gebruik van ook! Met als gevolg: een uur wachten voor de veerboot, en meerdere uren voor een watertaxi... Geen Parade voor ons dus, maar we hebben ons gelukkig prima vermaakt in New Amsterdam Village!


Bowling Green, omgetoverd tot New Amsterdam Village


zooo schattig! En bijna geen NLs gezien daar, dus de Amerikanen vonden het blijkbaar ook erg interessant


Toen we Alex vertelden dat ze ook haring hadden kwam hij gelijk met de metro uit Washington Heights (noordpuntje van Manhattan). Mmmm...

ze hadden zelfs poffertjes!

hilarisch!

Road Trip: The Southwest

We hebben ons voorgenomen om gedurende onze tijd in Amerika zoveel mogelijk van het land te zien. Toen we besloten deze zomer weer een grote reis te maken was de bestemming snel gekozen: The American Southwest! In de staten Nevada, Utah, Arizona, Colorado en New Mexico zijn de meest bijzondere (en herkenbare) landschappen van Amerika te vinden: Grand Canyon, Bryce Canyon, Arches, Zion, Capitol Reef, Mesa Verde en Monument Valley (m.u.v. de laatste allen National Parks). Deze vakantie beloofde dan ook een onvergetelijke te worden.

Vanuit New York vlogen we naar Las Vegas – een neon-vlek in de woestijn – waar we een auto huurden en boodschappen insloegen voor onze road trip. Voordat deze kon beginnen moesten we natuurlijk eerst ‘The Strip’ verkennen. Onze eerste avond brachten we door te midden van de Eiffeltoren, de Rialto brug, de NYC skyline (erg verwarrend!), het Colosseum en het kasteel van koning Arthur. Vegas was in een woord geweldig, maar ‘what happens in Vegas, stays in Vegas’... sorry jongens!

Daarna hebben we een road trip van zo'n 2500 km gemaakt langs beroemde Amerikaanse landschappen (zie boven), beruchte wegen (Route 66 en Route 12) en bizarre architectuur (Hoover Dam, Vegas). Meestal maken beelden meer duidelijk dan woorden, vandaar een uitgebreide fotoserie rechts van hier. Enjoy!