Sunday, January 27, 2008

“Don’t tell me we can’t change, Yes We Can!”

Amerika is toe aan verandering. De wereld is toe aan verandering. De vraag is wie daarvoor kan zorgen: Hillary Clinton of Barack Obama. De eerste serieuze vrouwelijke en zwarte kandidaat strijden om de democratische nominatie. Uiteraard hebben wij een duidelijke voorkeur, namelijk voor Barack Obama. Na een moeilijke maand waarin hij de negatieve campagne van ‘Bill en Hill’ over zich heen heeft gekregen, heeft hij in South Carolina een prima slag geslagen door overtuigend te winnen. En ook al wijzen de peilingen er nog steeds op dat Hillary uiteindelijk gaat winnen, wij denken dat Obama de enige kandidaat is die daadwerkelijk in staat zal zijn echt iets te veranderen. Daarnaast is het een man met een ongekend politiek talent. Of zoals Caroline Kennedy vandaag in de New York Times over Obama schreef “I have never had a president who inspired me the way people tell me that my father inspired them. But for the first time, I believe I have found the man who could be that president – not just for me, but for a new generation of Americans.” Na zijn overwinning in South Carolina hield Obama een speech, en wat voor één! Letterlijk om kippenvel van te krijgen. Wij hebben er samen bij mijn professor thuis naar gekeken met andere studenten, en we waren het allemaal eens met Joke: “he could sell me anything!”



De link naar de speech is een absolute aanrader. De speech is niet alleen sterk, maar Obama rekent erin ook genadeloos af met alle kritiek die hij de afgelopen weken te verduren heeft gekregen. Hieronder volgen een aantal voorbeelden om aan te geven hoe hij dat heeft gedaan.


But if there’s anything we’ve been reminded of since Iowa, it’s that the kind of change we seek will not come easy. Partly because we have fine candidates in the field – fierce competitors, worthy of respect. And as contentious as this campaign may get, we have to remember that this is a contest for the Democratic nomination, and that all of us share an abiding desire to end the disastrous policies of the current administration.”

Obama speelt hier in op het ongenoegen in Amerika over de negatieve campagne van de Clintons. Hij presenteert zich als een kandidaat die verenigd in plaats van verdeeld. Een sterke zet.

But there are real differences between the candidates. We are looking for more than just a change of party in the White House. We’re looking to fundamentally change the status quo in Washington – a status quo that extends beyond any particular party. And right now, that status quo is fighting back with everything it’s got; with the same old tactics that divide and distract us from solving the problems people face, whether those problems are health care they can’t afford or a mortgage they cannot pay.”

De volgende zet is wellicht nog sterker. Zonder de namen van Hillary en Bill te noemen vereenzelvigt Obama hun politieke standpunten met die van de status quo, als beschermers van het corrupte Washington waarvan de Clintons volgens hem nu al decennia deel van uitmaken. Kunnen zij verandering brengen?


We are up against the conventional thinking that says your ability to lead as President comes from longevity in Washington or proximity to the White House. But we know that real leadership is about candor, and judgment, and the ability to rally Americans from all walks of life around a common purpose – a higher purpose.”

Directe verwijzing naar het speerpunt van Hillary Clinton: haar ervaring. Niet alleen trekt hij het nut ervan in twijfel, maar hij wijst er fijntjes op dat ervaring er niet toe dat wanneer je de mensen niet kunt verenigen.

We are up against decades of bitter partisanship that cause politicians to demonize their opponents instead of coming together to make college affordable or energy cleaner; it’s the kind of partisanship where you’re not even allowed to say that a Republican had an idea – even if it’s one you never agreed with. That kind of politics is bad for our party, it’s bad for our country, and this is our chance to end it once and for all.”

Hiermee distantieert Obama zich van Reagan’s politiek en maakt eens te meer duidelijk dat de Clintons zijn woorden over Reagan ernstig uit hun verband hebben getrokken. Wil Amerika mensen die daartoe in staat zijn in het Witte Huis?

We are up against the idea that it’s acceptable to say anything and do anything to win an election. We know that this is exactly what’s wrong with our politics; this is why people don’t believe what their leaders say anymore; this is why they tune out. And this election is our chance to give the American people a reason to believe again.
Well, tonight, the cynics who believed that what began in the snows of Iowa was just an illusion were told a different story by the good people of South Carolina
.”

Wederom een duidelijke veeg uit de pan voor Clinton. Kan je verandering verwachten van iemand die de oude politieke cultuur (negatieve campagne tactieken) gebruikt om aan de macht te komen? Nee, volgens Obama is dit juist wat er moet veranderen.

The assumption that young people are apathetic. The assumption that Republicans won’t cross over. The assumption that the wealthy care nothing for the poor, and that the poor don’t vote. The assumption that African-Americans can’t support the white candidate; whites can’t support the African-American candidate; blacks and Latinos can’t come together.”

Tot slot, maakt Obama duidelijk dat hij niet de “black vote” heeft uitgelokt, maar dat het de tactiek van de Clintons was die deze naar hem toe heeft geduwd.

It’s about the past versus the future.”

Don’t tell me we can’t change, Yes We Can!


p.s. Het laatste nieuws is dat de zeer invloedrijke senator Edward Kennedy eveneens Obama zijn steun zal toezeggen!

Wednesday, January 23, 2008

American Idols

Gistermiddag is hier in de stad een dooie acteur gevonden, Heath Ledger. Tragisch, want hij was nog erg jong (28) en heeft een dochtertje van twee. Oh ja en hij kan ook best verdienstelijk acteren, zonde dus. Maar verder is dat het wel.

Nou, niet hier dus. Op het 7 uur journaal was dat het belangrijkste item dat gelijk een half uur duurde (het nieuws duurt hier een uur). En om 10 uur weer. En vanochtend om 7 uur weer. Het is hier nu kwart voor zeven 's avonds, en ik hoorde net alweer de aankondiging van het nieuws om 7 uur met een "Heath Ledger update". Oh my God. En het erge is, je wordt er gewoon in meegesleept (of liever: langzaam door gehersenspoeld). Na vanochtend was ik ervan overtuigd dat dit het belangrijkste nieuws in de hele wereld was. Gelukkig check ik ook elke dag even de NOS website en wat blijkt? Er is ook ander nieuws! En niks te vinden over mr. Ledger, heerlijk. Bedankt Nederland voor jullie nuchterheid! Al heeft Nederland natuurlijk zijn eigen Idols (= overcompensatie in de media) in R. Verdonk en G. Wilders... dan kijk ik toch liever tegen Heath Ledger aan!




Sunday, January 20, 2008

Editors @ Terminal 5

Afgelopen donderdag was het tijd voor ons tweede concert in New York. Niet in Madison Square Garden dit keer, maar in Terminal 5, een oud warenhuis/fabriekshal achtig iets omgebouwd tot concertzaal in een wijk van Manhattan die Hell´s Kitchen heet (uiterste westkant in de 50s). Arnout had onlangs namelijk kaartjes voor een van zijn favoriete bands, Editors, gevonden op internet. Op zich een verrassing, want de band komt uit de UK en is hier helemaal niet bekend, maar dat is weer het voordeel als je in NY woont: iedereen komt hier spelen!

De avond begon een beetje warrig: allebei de hele dag druk geweest en toen moesten de kaartjes nog uitgeprint (zo gaat dat tegenwoordig). Thuis hebben we nog geen printer dus zou Arnout ze emailen zodat ik ze kon uitprinten op het lab. Alleen lag de server en dus het netwerk vanaf 5 uur plat wegens onderhoud: geen internet. Dus Arnout met een USB stickje naar AECOM, maar kreeg de file niet uitgeprint. Oh ja, de printers gaan ook via het netwerk. Aargh! Gelukkig was er nog 1 collega aanwezig (Uwe) en die heeft ons meegenomen naar zijn huis (op 15 min loopafstand) om daar te printen, en heeft ons vervolgens ook nog met de auto naar het metrostation gebracht. Held!

Als een speer naar Terminal 5 dus, alwaar we onze ID moesten laten zien en vervolgens een maf polsbandje kregen. Heel handig bleek achteraf, want alleen mensen boven de 21 krijgen dat bandje en kunnen dus alcohol bestellen aan de bar. Zo hoeven de barlui geen IDs meer te checken. De zaal op zich was vrij klein met drie verdiepingen, erg gezellig dus en je staat overal dichtbij. Wat ook handig is, vooral voor mij dan, is dat mensen hier niet zo enorm lang zijn als in Nederland, dus we konden gewoon voor het podium blijven staan en ik kon het nog zien ook! Arnout voelde zich zelfs een beetje lang tussen al die kleine mannetjes en had helemaal een perfect zicht.

Het concert zelf was geweldig!! Ik kende de meeste liedjes eigenlijk alleen omdat Arnout de CD helemaal heeft grijsgedraaid het afgelopen half jaar (eigen schuld want mijn kado) maar kon toch ook niet ophouden met springen en stuiteren. Pluspunt was dat de zanger ook niet verkeerd om naar te kijken bleek ;) Verder was er een enorm gave lichtshow en veel, heel veel gitaarmuziek. Je zou er niet gelijk aan denken wanneer je de CD hoort, maar voor de echte Editors sound moeten die gitaren en drums best behoorlijk afgeragd worden, heerlijk!
Helaas hadden we dit keer geen fototoestel bij ons, maar hier toch een paar plaatjes voor het idee:






En hier de link naar de videoclip van hun grootste hit tot nu toe:

Monday, January 14, 2008

We're back!

Excuus voor de lange radio- (of in dit geval: weblog-) stilte, maar het waren me de weekjes wel zeg. De laatste week voor kerst/ons vertrek naar NL moest ik hard doorwerken om alles op tijd afkrijgen zodat ik met een gerust hart het lab (en nog belangrijker: mijn muisjes) een weekje kon verlaten, en Arnout had een deadline voor een onmogelijke paper (waar hij overigens wel een A voor had natuurlijk). Gelukkig was er ook de nodige gezelligheid door alle kerstborrels en het bezoek van Martijn en Thomas.

Dan de week in Nederland, superhectisch maar wel heel gaaf om jullie allemaal weer te zien. Heel erg bedankt iedereen die tijd voor ons heeft vrijgemaakt, logeerbedden opgemaakt en ons de lekkerste Hollandse gerechten heeft voorgeschoteld, het was ontzettend gezellig en we missen jullie nu alweer!

Door alle drukte vonden we het stiekem ook wel erg lekker om weer naar huis te gaan (no offense!), maar jammer was het wel. Gelukkig stonden de volgende gasten, Geert en Michal, twee dagen later op de stoep (= de beregezellige terminal van Delta) om ons op te vrolijken. Met z'n vieren heel veel leuke dingen gedaan, oa. de primaries gevolgd, naar Atlantic City geweest, en dikke mensen gekeken in de IHOP. Genoeg voor een x aantal weblogs dus hou deze pagina in de gaten de komende tijd!

Dan als laatste de belangrijkste gebeurtenis van de afgelopen weken: Matthijs heeft een zusje! Woensdag 9 januari zijn we oom en tante geworden van Veerle, we zijn supertrots en kunnen niet wachten om haar in het echt te bewonderen.