Bodychecking

In het rijtje van All American Sports hoort natuurlijk ook ijshockey thuis, alhoewel de populariteit van NHL (National Hockey League, profhockey dus) wedstrijden sterk is gedaald en bijna alle spelers uit Canada komen... Gelukkig zijn veel van Arnouts vrienden nogal fan van het spelletje, maar zoals bij de meeste sporten zijn ze voornamelijk geinteresseerd in de college teams en niet de profteams. Zodoende werden we door Melanie meegesleept naar onze eerste ijshockeywedstrijd. Het team van haar oude universiteit (Colgate, ligt in de staat New York) zit in dezelfde league als Princeton, wat weer vlak bij New Brunswick ligt, en gisteren moesten ze tegen elkaar spelen in Princeton. De dresscode was "maroon", een soort donkerrood, maar gewoon rood mocht ook, zolang het maar geen oranje was (wat, geen oranje?) want de kleur van de tegenstander.


Melanie, Arnout en Dennis

De campus van Princeton is erg mooi, veel gebouwen in natuursteen en zo ook de ijshockeyhal, een vooroorlogs gebouwtje dat nogal klein aandeed: we zaten echt superdicht op het ijs! Dit komt omdat een beroemde speler van Princeton, ene Hobey, destijds is omgekomen in de Tweede Wereldoorlog en ter ere van hem hebben ze de hal naar hem vernoemd en gelijk ook gezworen dat ze deze nooit zouden verbouwen of er iets aan zouden veranderen. Erg nobel en het ziet er heel gaaf uit, alleen hoorden we van Melanie dat het eigenlijk niet kan omdat de acoustiek zo slecht is dat de spelers niet goed met elkaar kunnen communiceren op het ijs. Niemand speelt dus graag op Princeton, en dit zou een potentieel thuisvoordeel kunnen zijn, maar meestal spelen ze erg slecht (zoals de meeste Ivy League universiteiten niet zo goed zijn in sport, daarom hebben ze ook hun eigen toernooi zodat ze tenminste nog eens wat winnen af en toe).

de nerds van de schoolband


een deel van de teams uit de ECAC (Eastern College Athletic Conference) league

Helaas voor Melanie en de andere Colgate-fans was dit wel de avond van de Princeton Tigers: ze wonnen met 7-2. Ondanks dat was het een superleuke avond, het spelletje zelf ging erg snel en we hebben ons voornamelijk lopen verbazen over de schaatskunsten van de (weer voornamelijk Canadese) spelers, en scheidsrechters. IJshockey is echt een sport die je live moet zien en niet op TV, al blijft het toch wel een beetje een mannending: op mijn vraag of het nou wel echt altijd nodig was, dat bodychecken, en waarom ze het dan toch doen antwoordde Arnout verontwaardigd: "Omdat het mag natuurlijk!"

hoera, de Zamboni!!

einde van de wedstrijd: handjes schudden

Partytime!

Zoals de meesten van jullie al weten heb ik in december een Rubicon beurs gekregen van de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappenlijk Onderzoek (NWO) (jeeee, stuiter stuiter). Hierdoor word ik vanaf maart twee jaar lang vanuit Nederland betaald. Naast dat het financieel best lekker uitvalt (euro's!!!) is het vooral heel goed voor mijn CV. Tijd voor weer een feestje dus!

Rijsttafel(tje)!

Aangezien een deel van mijn beoordeling door NWO te maken had met het lab waar ik heen zou gaan, en zij daarvoor een heel hoog cijfer hebben gekregen (bijna de hoogste score, toplab dus!) was het belangrijk dat al mijn collega's aanwezig zouden zijn omdat ik het dus ook deels aan hen te danken had. Het wachten was op mijn baas, die de hele maand januari bezig was met het nakijken van onderzoeksvoorstellen van collega's (grant reviewing heet dat), en op een collega die in China zat, maar gisteren waren ze alle elf weer beschikbaar. We hadden in NL de Conimex-afdeling van de Appie al geplunderd zodat we ze een heuse rijsttafel konden voorzetten, en gelukkig vond iedereen het superlekker! Sonja had de ingredienten voor de 'Feuerzangenbowle' nog een keer meegenomen (Duitse traditie met oud en nieuw, hadden we met Kerst ook al gedaan maar toen kon niet iedereen erbij zijn), en deze combinatie van warme rode wijn, rum en suiker zorgde samen met de rijkelijk vloeiende Heineken voor een gezellig sfeertje!

Feuerzangenbowle & collega's van Joke

Too close to call...

Excuses voor alweer een politiek blogje, maar het is dan ook allemaal wel spannend hier hoor! Gisteren was het Super Tuesday en dat wilde we natuurlijk weer aan den lijve meemaken, dus na het werk gingen we met collega's Harry, Sonja en Uwe richting Manhattan voor de "Official Obama for America/New York HeadQuarters Watch Party", ditmaal in de Tonic East Side Sports Bar (handig want overal grote TV schermen, waar natuurlijk meestal sport op te zien is). Harry had die ochtend nog op Clinton gestemd (foei!) maar wilde best naar het Obama-feestje, en daarbij had hij zijn overwinning toch al gehad toen de Giants dit weekend de Superbowl wonnen.

In tegenstelling tot de vorige keer met de New Hampshire primary waar we met Geert en Michal waren, en waar toen nog maar 1 cameraploeg (van CW11) rondliep, waren alle media (ABC, FOX, en zelfs de ARD) massaal uitgerukt en was het mega-druk. Op alle TV schermen waren de uitzendingen van MSNBC en CNN continu te volgen, en elke keer werd er weer gejuicht als Obama weer een staat had binnengehaald (vaak een mini-staatje waar haast geen delegates te behalen zijn, zoals North Dakota of Kansas, maar goed). Het zag er allemaal voorspoedig uit en iedereen was blij, maar het wachten was natuurlijk op Californie...

Toen om 11 uur de eerste procentjes binnenkwamen zag het er al niet goed uit: 20% uitloop van Clinton. En toen we om 1 uur thuis kwamen was het nog steeds zo... gelukkig was het verschil vanochtend maar 10% meer, en is het verschil in delegates ook minimaal. Waar iedereen zei dat Californie het verschil zou maken is er nu dus nog steeds niks beslist, en blijven de komende primaries superspannend. Maar goed ook, want wij hebben er nog lang geen genoeg van!


PS. We zijn natuurlijk erg teleurgesteld in "onze" staten New York en New Jersey, en zijn op het moment druk bezig met de voorbereidingen van onze verhuizing naar Alabama.

Stappen in New York

Ik heb 1 collega van ongeveer dezelfde leeftijd, Sonja (wordt in april 31). Ze zocht iemand om mee te stappen, en aangezien niemand in het lab verder echt stapmateriaal is had ik me dus maar aangeboden. Zelf ben ik niet zo van het clubben, maar he als je dan toch in New York bent... en voor een dansje ben ik altijd in! Sonja had de zwarte Zagat guide gekocht, een gids voor het nachtleven van New York (je hebt ook een rode restaurantgids en die hebben wij, dan weet je weer waar onze prioriteiten liggen ;), en inmiddels hadden we onze andere single collega, Harry, overgehaald om mee te gaan. Die meende zich te herinneren dat er ergens in New York een club moet zijn met op elke verdieping een andere muziekperiode (70s, 80s, 90s), dus dat leek ons wel erg interessant (en aangezien Harry al rond de veertig is zou hij op die manier ook wat liedjes herkennen). Enige probleem: zijn geheugen is als een zeef, dus hij had geen idee hoe die club heette en waar hij zou moeten zijn... De beschrijving uit de gids die er het dichtste bij in de buurt kwam was die van Webster Hall. Arnout had ook wel zin in een feestje/"break" van het schrijven van papers, dus zodoende kozen we een vrijdagavond uit om het nachtleven in NYC eens te gaan verkennen.

Op de dag zelf probeerde Harry, ook geen hardcore stapper, er nog onderuit te komen met het excuus dat hij anders de laatste bus niet meer zou halen en dus niet meer thuis zou komen (hij woont in Queens). Maar zo gemakkelijk kwam hij er niet vanaf: dan gaan we toch gewoon met de auto?

Het was onze eerste keer met de auto dwars door Manhattan, echt supergaaf als je ineens over Times Square rijdt! We besloten om aan de Lower East Side te parkeren ergens langs de straat zo dicht mogelijk bij Webster Hall. Na drie kwartier rondjes rijden werden we een beetje moedeloos, maar opeens was daar een plekje! Het was gezellig druk op straat dus helaas ook in alle restaurantjes, maar er zijn er daar zoveel dat we toch nog een hip en goedkoop tentje vonden om even een hapje te eten (het was inmiddels al half 10). Daar zaten we dan, midden in bruisend Manhattan, we voelden ons echt supercool! (behalve Harry die al zijn hele leven hier woont...)





Na een kopje vloeibare chocolade bij de bekende chocoladewinkel Max Brenner als toetje waren we klaar voor Webster Hall. Het is al een danszaal sinds 1880 (dus "historisch" pand), wordt ook vaak als concertzaal voor bands gebruikt en ligt in een leuke buurt (West Village) midden op de "campus" van NYU. Veel studenten dus (zelfs ik voelde me een beetje oud) maar ook wat ouder publiek, en daar tussenin zaten wij. Helaas waren er maar 2 verdiepingen open die avond dus de keuze was: jaren 70/80/90/00 liedjes geremixed door de huis DJ met de videoclips op schermen door de hele zaal, of R&B muziek in een zaal met veel rode pluche/goud/blingbling. Moeilijk...

Hoewel we ons die avond uiteraard prima vermaakt hebben, en zowaar nog werden getrakteerd op een amateur striptease show (en nee, Amerikanen zijn niet preuts, integendeel) proberen we de volgende keer toch maar een andere tent. En ik moet zeggen, als je rond een uurtje of drie, vier lekker in de auto kan stappen om naar huis te gaan is dat het drie kwartier rondjes rijden echt heel erg waard!