Verkiezingsdag in New York...

Eindelijk was het zover, na maanden intensief de Amerikaanse politiek gevolgd te hebben gingen onze vrienden vorige week naar de stembus. Wat ons betreft had dat al weken eerder gemogen, de laatste tijd werden we simpelweg afgestompt door de hoeveelheid politiek in de media. De felle en gemene onderlinge strijd tussen de democraten en republikeinen werd hier door de media veel spannender gemaakt dan deze in werkelijkheid was. Het gekke van het lange politieke seizoen: op een gegeven moment wordt je heel onverschillig. Ja, zelfs wij. Onze hoop was uiteraard dat Obama zou winnen, ook al wezen alle polls in de goede richting, de media hield het land voor dat er sprake was van een 'close race'. Dat de media deze invloed hebben is op zich al eng genoeg, maar dat je bijna onverschillig bent over de uitslag van de verkiezingen is nog veel enger. Aan de andere kant, zoals een vriend van ons uitlegde, maakt dezelfde onverschilligheid het wel makkelijker om een ongewenste president te accepteren (toch vreemd dat Amerikanen dat na acht jaar Bush nog steeds vinden...).

    

Samen met Sonja hebben we verkiezingsavond doorgebracht bij collega's van Arnout thuis op Manhattan. Onder het genot van een heuze Obama taart (gemaakt door Kat), pizza en bier volgden we de uitslagen via TV (CNN - minst gekleurd, met hologrammen, en conservatief met toekennen van staten; als CNN zegt dat iemand ergens gewonnen heeft dan is dat ook zo) en internet (in het hol van de politieke nerds werden de uitslagen op maar liefst vier laptops bijgehouden, allen kijkend naar andere bronnen). Gelukkig bleef de spannende verkiezingsavond die ons in het vooruitzicht was gesteld uit. Op het moment dat Obama Ohio won was het een gelopen race, dit was net na negenen. Natuurlijk, Obama was er nog niet, maar het was zo onwaarschijnlijk dat hij de staten aan de westkust niet zou winnen (bij elkaar genoeg om hem aan de overwinning te helpen) dat we van vreugde de Obama taart hebben aangesneden. Toen om elf uur inderdaad werd bekendgemaakt dat de gehele westkust naar Obama ging ontpopten we de champagne en kon het feest beginnen. Onze vrienden waren door het dolle heen, alle bescheidenheid en schaamte na acht jaar Bush werd ineens overboord gegooid en het "only in America" en "America is the greatest" schalde door de kamer heen. We hebben hier maar niet op gereageerd, ook wij zijn blij, maar wat Amerika betreft is het na Bush eerst zien en dan geloven. Uiteraard, hopen op betere tijden doen we wel!

    

De Obama taart, onze eigen huge electoral-map en het feest buiten op Union Square.

Om een uur of twaalf hielden we het voor gezien en zijn we via Union Square naar huis gegaan. Op dit plein werd uitbundig feestgevierd door een enorme menigte, op straat werd overal het "yes we can" en "yes we did" gescandeerd afgewisseld met de naam van de "president-elect" (zoals het zo mooi heet). Een indrukwekkend feestje en een geweldige ervaring (stukken beter dan vier jaar eerder toen Arnout er ook bij was).