Net als in de film

Ergens in januari kregen alle postdocs hier bij AECOM (of Einstein zoals de meest gangbare naam nu is, komt door het nieuwe logo) een mailtje met de vraag of ze vrijwillig jurylid wilde zijn bij de NYC Science and Engineering Fair. De naam zegt het al, het is een wetenschapsdag voor middelbare scholieren die hun projecten tentoonstellen. Omdat je zo'n Science Fair regelmatig in Amerikaanse films terugziet was ik wel erg benieuwd hoe dat er nou in het echt aan toe zou gaan en heb me dus gelijk opgegeven.

Het hele evenement bestaat uit voorrondes de ene dag, en dan een paar weken later een finaledag waar de projecten uitgekozen worden die mee mogen doen aan de internationale rondes en dus NYC mogen representeren. Het zou eigenlijk georganiseerd moeten worden door de New York Academy of Sciences, maar sinds vorig jaar heeft CUNY (the City University of New York) het overgenomen. De voorrondes (die plaats vonden op zondag 1 maart) waren dan ook op de hoofdlocatie van CUNY aan de Upper West Side (ten noorden van Columbia University).
 

Daar aangekomen waren Sonja en ik erg benieuwd: kom maar op met die zelf gebouwde zonnestelsels van piepschuim en vulkanen en dat soort dingen! We waren dan ook een beetje teleurgesteld toen er meer dan 300 kartonnen posterborden op ons stonden te wachten... blijkbaar was het allemaal iets geavanceerder en serieuzer dan we hadden gedacht. De meeste studenten waren ook seniors, in het laatste jaar van de middelbare school dus die volgend jaar naar college gaan. Misschien moeten we volgende keer bij een basisschool gaan kijken?

Het jureren ging als volgt: je werd ingedeeld in een van de 14 categorieen (ik in Animal Science, Sonja in Medicine and Health, van tevoren mochten we 3 voorkeuren opgeven) en uit die categorie kreeg je vijf projecten toebedeeld met bijbehorende electronische scoreformulieren (denk Cito toets). Van 11-1 was de zaal (die verdacht veel lijkt op de Harry Potter dining hall op Harvard) geopend voor publiek en konden de juryleden (incognito) alvast een blik op de posters werpen. Daarna hadden we van 1:30-4 de tijd om de scholieren individueel te interviewen bij hun posters en vervolgens te beoordelen via de formulieren. Ik moet zeggen: dat is vrij intensief, en na 5 projecten was ik ook echt gaarrr... Het was ook nog best lastig aangezien de projecten niet echt van gelijk niveau waren: sommige scholieren bedenken thuis zelf iets wat ze uitvoeren met zeer beperkte hulpmiddelen, anderen krijgen hulp van hun overenthousiaste leraar en maken gebruik van de (nog steeds beperkte) materialen op hun school, en weer anderen gaan stage lopen op een echt laboratorium waar ze gewoon op een project worden gezet wat ze niet zelf hebben bedacht maar wat wel heel erg geavanceerd is uiteraard. Ik moest dus twee hele enthousiaste freshmen (1e jaar middelbare school) die zoetstof op een paar platwormen hadden gegooid (erg goed project trouwens!) vergelijken met een senior die 3 maanden in een lab aan het kweken van stamcellen had gewerkt... de hele zomervakantie dus, is er iemand in Europa die dat ooit heeft gedaan ??

Een aantal dagen later was op de website van de NYCSEF te lezen dat er van de 300+ projecten er 141 door waren naar de finaleronde, die afgelopen woensdag 25 maart plaatsvond in het American Museum of Natural History. Daar aangekomen hoorde ik dat ik dit keer in mijn voorkeurscategorie (Cellular and Molecular Biology) was ingedeeld. De blijheid was van korte duur, want meteen kwam er een wanhopig persoon van de organisatie op me af die vroeg of ik asjeblieft in de categorie Microbiology wilde jureren want daar waren te weinig mensen voor. Natuurlijk zei ik weer ja en had er gelijk spijt van. Bacterien, ieuw... (op zich paste ik dus wel beter in de categorie der ruggegraatlozen ;)

  

Gelukkig maakt het bij basaal onderzoek niet zo heel veel uit welk organisme je als model neemt, de technieken en mechanismen zijn vaak vrijwel hetzelfde. Het was dus weer een erg leuke en vooral interessante middag, dit keer waren het echt de beste scholieren en ze weten zoveel, het was soms alsof je met een stel graduate students (aio's) aan het praten was. En hoewel de hele tijd werd benadrukt dat deze scholieren het allemaal vrijwillig in hun vrije tijd doen en het niet verplicht is op school, is het wel bijna een vereiste als je naar een goede vervolgopleiding en -universiteit wil. Deze kinderen zijn echt al van jongs af aan gewend om aan hun CV te werken, iets waar ik eigenlijk pas twee jaar geleden mee begonnen ben... Een interessant kijkje in de Amerikaanse cultuur dus weer. Ik kijk al uit naar volgend jaar!