The city that doesn't sleep

Nu Arnout voor een paar weken in Nederland is om archiefonderzoek te doen, denken veel mensen dat ik me verveel en/of eenzaam ben. En hoewel ik hem uiteraard heel erg mis, zijn jullie toch een paar details vergeten: ik ben postdoc, en ik woon in New York.

Naast de hele berg werk die uiteraard op me lag te wachten stond er weer vanalles op het programma deze week: mijn eerste mani/pedi gehaald samen met Els (erg SATC!), weer een paar leuke nieuwe restaurantjes en barretjes leren kennen, woensdagavond voetbalavond (met elke week weer meer blauwe plekken, argh), de wekelijkse filmavond met Harry en Sonja. En natuurlijk: de kwartfinale Nederland-Rusland vorige week zaterdag. We weten inmiddels allemaal hoe dat is afgelopen, maar ondanks de verschrikkelijk saaie wedstrijd was het wel erg bijzonder om in een sportsbar te kijken met al mijn mede-Hollandse New Yorkers. De eigenaar van de bar dacht handig te profiteren van de Oranje-gekte en liet ons gewoon 5 dollar entree betalen! Gelukkig kreeg hij een koekje van eigen deeg: hij had het Nederlandse bierverbruik totaal verkeerd ingeschat, met als gevolg dat al na de eerste helft alle Heineken op was, en hij bleef zitten met de light-variant (hier in de US erg populair maar voor Nederlanders natuurlijk vloeken in de kerk).
Aangezien Arnout het fototoestel nodig heeft in het archief helaas geen foto's, maar voor het idee hier een filmpje dat eerder die week tijdens Nederland-Italie in dezelfde bar is opgenomen:

http://www.youtube.com/watch?v=LaUnxbsMKng


Wat ik verder ook geleerd heb deze week:
1) je handrem kan blokkeren als je een tijdje niet met de auto hebt gereden (maar dat betekent niet noodzakelijk dat je wielen eraf gaan vallen)
2) een airco is erg handig als er weer een weekend lang 90/90 op het programma staat (>90 graden Fahrenheit, >90% luchtvochtigheid, pfff)
3) Duitsers zijn onuitstaanbaar tijdens een EK, vooral als ze zichzelf naar de finale hebben gezwijnd (Vamos Espana!)
4) tandenstokers zijn de duivel!!! gooi ze asjeblieft gauw weg en ga flossen voordat je hele tandvlees naar God is (vrije vertaling van mijn nieuwe tandarts)

Oh ja, de tandarts, daar had ik een follow-up over beloofd. Helaas niet zo spectaculair als bij de dokter, maar toch best bijzonder: eerst een rontgenfoto van je hele hoofd, vervolgens nog 8 op verschillende plaatsen van mijn gebit... ik geef nu nog licht, geen wonder dat ze zeker wilden weten of ik echt niet "prenatal" was. Verder dezelfde opzet (pre-onderzoekshokjes waar de assistente je voorbereid, hokje waar de tandarts je behandeld) alleen minder privacy: alle deuren staan open en iedereen loopt in en uit, en soms moet de tandarts even ergens anders komen kijken waardoor je regelmatig voor gek ligt te liggen met een stofzuigertje in je mond en een servetje onder je kin tegen het kwijlen. Maar wederom prima vent, aardig en kundig en vooral mijn redder van de tandenstoker-mafia (hij viel bijna flauw toen ik zei dat mijn vorige tandarts mij had geleerd om maar zo hard mogelijk mijn tandvlees te masseren, en dat het bloeden vanzelf na een paar keer over gaat). En bij het weggaan kreeg ik een leuke goodie-bag met een tandenborstel, flossdraad, dingetjes waar je je de flosdraad mee door de ruimte bovenaan je tanden kunt steken (handig voor alle ex-beugeldragers met van die gare ijzerdraad achter hun tanden), en een mini-borsteltje "voor in je handtas, klein en compact en zo kan je het gelijk weghalen als er iets tussen je tanden zit". Kortom, ik was weer eens in een real-life commercial tercht gekomen, gesponsord door Johnson&Johnson, Oral-B en GUM. Zucht, ze leren het hier ook nooit...